هرگز در جامعه ای که مردمانش نیکی و بدی را تنها با معیار حلال و حرام ارزشیابی میکنند عدالت اجتماعی نهادینه نخواهد شد.
وقتی مردمی ستمکاری، بی عدالتی و ظلم را در قوانین شریعت می بینند و بازهم به نظر آنها این قوانین مقدس است، هیچگاه به ماهیت انسان ستیزی و در نتیجه به مفهوم واقعی دادگری دست نخواهند یافت.
حاکمان شریعت مدار مردم را از اراده ی خالقشان می ترسانند و مردمی که خود را لایق و محکوم اراده ی ظالمانه ی خالق خود متصورند، کجا می توانند شاهد گسترش دادگری و دادگستری در جامعه خود باشند؟
در چنین جامعه ای نهایتا قدرت در ید قدرت مشتی شیاد و شارلاتان خواهد بود تا بر اساس آنچه که خود میخواهند و بدانها قوانین الهی یا شریعت نام نهاده اند مردم را گله وار مطیع منافع خود نموده و از آنان سواری بگیرند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر