هارون الرشيد را در حالى پشت سر گذاشتم كه قبر حسين عليه السلام را خراب كرده و دستور داده بود كه درخت سدرى را كه آنجا بود به عنوان نشانه قبر براى زوار، و سايهبانى براى آنان قطع كنند.
(تاریخ الشیعه،محمد حسین المظفری، ص 89)
(بحار الانوار،ج 45،ص 398)
قبر شريف آن حضرت مورد تعرض و دشمنى متوكل عباسى قرار گرفت.
او به توسط گروهى از لشكريانش قبر را احاطه كرد تا زائران به آن دستريس نداشته باشند و به تخريب قبر و كشت و كار در زمين آنجا دستور داد..
(اعیان الشیعه،ج 1،ص 628،تراث کربلا،ص 34)
(بحارالانوار،ج 45،ص 397)
سال 236 متوكل دستور داد كه قبر حسين بن على و خانه هاى اطراف آن و ساختمانهاى مجاور را ويران كردند و امر كرد كه جاى قبر را شخم زدند و بذر افشاندند و آب بستند و از آمدن مردم به آنجا جلوگيرى كردند.
(همان منبع)
از این دست نقل قول ها بسیار است که تنها به سه مورد اشاره کردم.
در بیابان بی آب علف و صحرای جهنمی کشت و کار کرده اند و بذر افشانده اند؟؟؟
پس با این همه موارد چگونه حسین و کاروانش از تشنگی و گرمای هوا رنج دیده اند؟
آیا مذهب عقلی را که فکر که می کند نمی رباید؟
ماله کشان حسینی بازهم می توانید معترض منبع روایات باشید؟؟؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر