حق شرکت زنان در ورزشگاهها یکی از مواردی بود که جمهوری اسلامی از زنان سلب کرد.
«هر جا که مردان باشند، زنان نباید باشند».
و یا این که جایی که مردان باشند زنان باید چنان خود را بپیچانند که چشم نامحرمی به آن نیفتد.
البته مصلحت حکومت و «فقها»ی قم حکم می کرد که زنان در کنج خانه مشغول تولید بچه و تمکین به شوهر باشند و به ورزشگاه نروند تا مردان را نگاه کنند.
این افکار ارتجاعی خالص است. در طی سالها عمر حکومت استبدادی یکی از چالشهای زنان با رژیم، تحمیل خودشان حتا با زور و تجمع در مقابل ورزشگاه، برای دیدن مسابقه های ورزشی بوده است.
نگاهی به پوشش زنان در خیابانهای تهران، دهن کجی زنان و مقاومتشان در مقابل حجاب اجباری را می توان دید.
پوشیدن لباس پسرانه توسط دختران برای شرکت در بازیها، خنثی کردن سیاستهای رژیم در این مورد است.
سابق بر این چند سال پیش نیز تقی رهبر نماینده مجلس ارتجاع به خشم آمده و گفت:«برای زنان مسلمان نیز از نظر شرعی صحیح نیست، ساق پای مردان را نگاه کنند.» وی مصلحت را در این دیده است که احمدی نژآد سریعا این دستور را پس بگیرد
اما فاضل لنکرانی که «بنیاد نظام مردسالارانه» را به خطر افتاده می بیند، فتوا صادر کرد و «ریسک» این که عده ای قصد دارند علیه این دستور احمدی نژآد راه پیمایی کنند را به وی به عنوان خطر گوشزد نمود.
فاضل لنکرانی که در دادن فتوا علیه حقوق زنان سابقه دیرینه دارد، در این مورد فتوا داد و مخالفت خود را با «هر گونه ورود زنان به ورزشگاهها، ولو در مکان جداگانه» اعلام کرد. وی که بدن زن را همانند شیئی در اختیار مرد می داند، شرکت زنان در ورزشگاه را با همان دایره محدود فرهنگی خود نگاه کرده و می گوید:«نظر زن به بدن مرد حتی بدون لذت جایز نیست.»
هر لحظه برای هر تصمیم و انتخاب در زندگی باید منتظر انواع فتواها بود و تعیین سرنوشت و امور زندگی را با نوع فتاواهای رنگارنگ اخوندی مطابق کرد تا مبادا ارکان اسلام و نظام اسلامی حاکم به لرزش در بیایند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر