«تا کنون با نوکرانت و مزدورانت حرف زده‌ام . و شاید خیال کرده‌ای که شهامت حرف زدن مستقیم با تو را ندارم . کور خوانده ی. شهروند نمی‌ترسد. تازه به آن خدایی که خدای من است قسم می‌خوررم که حتی به فکر عاقبت تو هم هستم نمی‌توانی و نباید آمال هفتاد میلیون نفر را به پای غرور و کین‌توزی شخصی‌ات قربانی کنی. من از خارج از کشور نمی‌نویسم من همین‌جایم. در محضر مزدورانت. اما با با همه‌ی اعتدالم و دندان به جگر فشردنم دیگر نمی‌توانم شاهد بدبختی مردم به خاطر هوا و هوس تو باشم. من برانداز نیستم . تو براندازی. تو نوکری. من آزاده‌ام. مزدورانت را بفرست. زیر شکنجه می‌میرم . اگر قانون سرت می‌شود من تو را به محکمه می‌خوانم. تا از محکمه کی سر بلند آید بیرون. نمی‌توانم دیگر این‌همه خفت و دروغ را تحمل کنم . مرد میدانی اگر بیا. وگرنه همان مزدورانت را بفرست سراغ من هم . فرزندان پاک‌اندیشم در بندند . چه باک یکی به آن‌ها اضافه کن . گرچه پیرم و دوام نمی‌اورم اما سخنم باید با عملم یکی باشد. جز خیر و صلاح مردم نخواستم و فرای قانون سخنی نگفتم. به خلاف تو. نام و نشانم معلوم و منتظر مزدورانت. آبروی اسلام و خودت را بردی . دست از جان شسته این جان بیمقدار بیا محض رضای خدا و محض اعتبار قانون به دادگاه بیا . شهروند می‌تواند تو را به دادگاه فرابخواند ..
.والسلام
Khashayar Dayhimi
پی‌نوشت:
لازم به ذکر است که آقای خشایار دیهیمی، امروز یعنی یک روز پس از نوشتن این متن، با توضیحی کوتاه نوشته‌ی خود را از فیس‌بوک برداشت. توضیح ایشان چنین است:
«در پی تذکرات مشفقانه‌ی دوستان و تامل ثانوی خودم دو یادداشت اخیر را شخصا حذف کردم چون کلماتش زیبنده‌ی قلم یک شهروند نبود -با سپاس از همه‌ی دوستان و پوزش»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر